Aynı gaye etrafında toplanan kimselerce meydana getirilen teşkilat ve bu teşkilatın toplanma yeri olan o kutlu mekânlar… Ocaklar. İçerisinden Allah kelamının rayihaları süzülen, “Sen olmasaydın Âlemleri yaratmazdım”  buyuran Allah’ın nidasına mazhar Kutlu Nebi’nin (S.A.V.) yaşantısını tatbik edebilme sevdasındakilerin, “vatan”, “millet”, “dava”, “Türkiye” sesleriyle yekvücut oldukları, ocakları tüttükçe ocakçılıkları tazelenen, ocaktanlığın gururuyla gururlananların mekânları… Zaman ve mekanın idrakine sahip olan Türk Milliyetçilerinin, şairin “Vatanımda sular akar başıboş, Herkes birbirini kakar başıboş. Bozkırlardan topal bir tren geçer, Çocuk, merkep, öküz bakar başıboş. ” diye nitelediği bir ortamda “başıboş” kalmamanın “başına buyruk” olmamanın gerekliliğinin bilincinde, “birlik” olmanın güven ve sıcaklığını paylaşan Türk-İslam sevdalısı Anadolulu gençlerin cem olduğu kurumlar…

Ocaklara yıllarını vermiş, tüttürdüğü ocağından aldığı ruhla ruhunu besleyen, asla bir sınıf farkı gözetmeden, aynı kilimin desenleri olmanın bilincinde, vatan toprağında yaşayan herkesi kucaklayan bir karaktere sahip  “ocakçılar”, yani has mekânların has sahipleri… Onlar hep birden aynı gayeye inandılar:

*Aleme nizam vermeye talip olarak çıkılan bu yolda dava adamıyım diyenlerin ilk yapacakları iş ademe nizam vermektir,
*İslam Medeniyeti, medeniyetlerin anasıdır,
*İslam’la kaynaşan Türk Milleti, Allah indinde kabul olan tek dini benimsemesinden itibaren yüksek bir karakterle bezenmiş, çağları aydınlatan Türk-İslam Medeniyeti’ni kurmayı başarmıştır,
*Yıllarca İslam’ın bayraktarlığını yaparak Türk denilince Müslüman, İslam denilince Türk’ü akıllara getiren şanlı ecdad beslendiği kaynağa sahip oldukça yeni ufuklara ulaşmıştır,
*Yaşanan topluluk inanılan değerlere uymuyorsa, topluma uymak yerine toplumu inanılan değerlerin üstünlüğüne çağırmak gerekir,
*Bir millet kendi kendini değiştirmezse, yanlış yoldaki yöneticilerinin değişmesine imkan yoktur,
*Vatan sevgisi imandandır müjdesinin bilinciyle çalışmak,
*Gönlünde, yaşadığı vatanın nasıl ve ne şekilde kazanılarak kendine sunulduğunun bilincinde olmayan Türk,  kanını araştırmakta gecikmemelidir.

12 Eylüllerin gelmesinden önceki dönemlerde tepki hareketi olarak meydan yerine atıldılarsa da o dönemlerde yapılması gerekenin en iyisini yapmaktan kaçınmadılar. Kıpkızıl emperyalizme karşı “Dur..!” dediler. Ne idüğü belirsiz ideolojilerin haremlere girmesine müsaade etmeyeceklerdi, çalıştılar, teşkilatlandılar, ocaklandılar, ocaklar yaktılar kutlu davaları için, ocakları söndürülecekti belki ocak yaktıkları için. Kendilerine “Ey Ehl-i vatan ayağa kalk” denildi. Hiç düşünmeden kalktılar, vaziyet düzelince kalktıkları yerlere dönebilenler yerlerine başkalarının oturduklarını gördüler, dönemeyenler ailelerinden koparıldılar, ölmeden tabutluklara girdiler, zindanlara atıldılar, “vatan içindi ” dediler, dinletemediler. Kısacası bir dönemin ocakçıları paletler altında ezilen gençlik oldular. Şimdilerde hesaplarını “hesap gününün sahibine” bıraktılar, içlerinden bazıları kitaplar yazıp yeni kurumların, hareketlerin filizlenmesine vakfettiler kendilerini, altını yıllarca harladıkları ocaklarını yeni taliplerine bıraktılar, siyasete atıldılar, gür sesleriyle şimdi yönetime talibiz diye haykırıyorlar.

Onlar, yaşadıkları farklı dönemlerde farklı farklı isimlerle anıldılar. İpeğe sarılmış çeliklerdi bir zamanlar, zaman içinde hep ülkü denen nazlı gelinin yılmaz sevdalıları oldular. Nizam-ı Alem Ülkücüleri oldular, Horasan Erenleri’nin yolunda Alperenler oldu onlar… İsimleri, sıfatları her ne olduysa, değişmez bir gayeye inandılar: Allah’ın varlığını yüceltme davası… İlay-ı Kelimetullah gayeler gayesi oldu onlar için. Yaşanılan coğrafya vatan oldu, nifak tohumları ekilen Türkiye, terk edilmeyecek son serhad oldu onlar için. Gitmek kolaydı da nasıl, ne için, gidilecekti, uğrunda tanklar altında, C-5’lerde ezilmekte olsa nereye gidilecekti? Kendisine Kırım’daki medreselerin sorumluluğu verilmesi teklifine karşı, Türkiye’de yaşadığı zulme rağmen İskilipli Atıf Hocaefendi “Kurtuluş Türkiye’dedir…” demeyi ihmal etmemişti. Yıllar öncesinden seslenen Allah Dostu’nun bu kelamını onlar da duymuşlardı. Kaldılar, kızıl beldelerden gelen kötü seslere yüreklerini, bedenlerini siper ettiler.Zaman değişti, sular eylül günlerindeki kadar sel olup akmamakta lakin saman altından yürümeye devam etmekte. Kızıl dağlardan esen rüzgarın kaynağı değişti, Atlantik ötesinden ya da burnumuzun dibinden esmekte şimdileri. Bir zamanların tüm izmleri şimdilerin –sel ekiyle birleşip tek sesle ortaya çıkmakta. Küre-sel… Düşman kavramının kisvesi her ne kadar değişse de, içindeki şeytan farklı adlarla anılsa da yapmak istediğinin farkına varmamak hiçte zor görünmemekte. Sular durulmamakta kısacası. Hal bu minval üzere olunca da “ocakçılara” her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyulduğu ortadadır.

Sivil Toplum Kuruluşlarının demokrasinin vazgeçilmez unsurlarından olduğu açıktır ve vatan sevgisini ana gaye olarak addeden kurumlarsa Türkiye’nin olmazsa olmazı mesabesindedir. Yazımızın üst kısmında bahsettiğimiz, bulunduğu zamanlarda tepki hareketi olarak ortaya çıkıp en iyisini yapmaktan çekinmeyen ipeğe sarılmış çelikler, ülkü sevdalıları, Nizam-ı Alem Ülkücüleri… Şimdi onlar değişen bir dünyada nelerle meşgul olmalı. Zamanında kendilerince haklı olarak vazifelendikleri davalarına şimdi nasıl ve ne şekilde sahip çıkmalılar? Bu uzun sorulara Allah’ın izniyle yazımızın nihayetinde kısa bir cevap vereceğiz. Zira, laf uzatmanın manasızlığı beraberinde getirdiğine inanmaktayız.

Övünülmelidir geçmiş için, ancak övgülerle, övünmekle de zaman harcamamalıdır. Tarih, geçmiştir ve kronolojisinde kazanç ve kayıplarını eleştirel bir gözle değerlendiren milletler için ders kitaplarının başında gelir. Ne zaman övmek fiiliyle çekimlenen eylemler, ataleti beraberinde getirirse o zaman, kayba giden yolda sürat kesbedildiği de ortaya çıkar. Oysa kazanca giden yollar arasında maziye bakıp eksiklerden ve hatalardan ders almanın, başarılara bakıp gururlanmaktan daha etkili olduğu su götürmez bir gerçektir. Şimdi Ülkücü Hareket’in mensuplarının yapması gereken “farkına varmak ve titreyerek değil ürpererek kendine gelmektir.” Farkına varmalıdır, kutlu davaları için okullarına devam edemeyenlerin karşıt devreleri ya da o zamanlar samanlıklara saklanan sınıflar, şimdi ülke bürokrasisinde önemli yerleri çoktan almışlardır. Ülkenin karar mekanizmalarında etkili konumda olan bu insanlar hiç şüphesiz ya atlattıkları eylül soğuklarından bahara çıkma hesabını yapmaktalar ya da tekrar samanlıklar mesken edilirse kaygısıyla şimdiden azık toplamak peşindedirler.

Kendini ülkesi için her zaman olmazsa olmaz addedenler, ülkesi için her daim görevde olanlar ise kurumlarını boş laf üretilen yerler konumuna düşürmeden, değişen dünyanın koşullarına uygun yeni stratejiler belirlemelidirler. Vusulsüzlüğün usulsüzlükten kaynaklandığı gerçeği göz ardı edilmeden hareket noktaları belirlenmelidir. Memleket sevdasıyla coşan yüreklere su verirken, bir ülkenin geleceği gözüyle bakılan ve dizi kültürüyle ülke gerçeklerini tahlil etmeye çalışan gençliğe yön vermeleri gerekmektedir. Türk-İslam Ülküsüne gönül veren ve bu dünyadan terk-i diyar eden fikir adamlarına ait eserleri tetkik edilmeli, taze beyinler tarafından belirleyici yol haritaları oluşturulmalıdır. Kısacası başarı için usul, dinamik gençlik ve hareketin fikrî manifestosu…

“Allah’a itaat uğrunda mücahede edenlere gelince elbette biz onlara yollarımızı gösteririz”. Ankebut 69  
                    Ramazan Buğra